आमचं आयटी वाल्यांच आयुष्य म्हणजे... मंडे टू फ्रायडे... ऑन ड्युटी, चोवीस तास. मी आयटीत असलो तरी फारसं या गटात मोडत नाही म्हणा. कारण, माझी कंपनी तशी बरी आहे, फार नाही राबवून घेत. तरीपण मला कंटाळा येतो 🙊. त्यात मी राहणार एकटी, तेही पुण्यात. म्हणजे अजून एकटेपणा. ऑफिस असेल तर निदान आठवडा कसा जातो समजत नाही पण विकेंड आला कि करमत नाही मला. मग काहीतरी धंदे शोधून काढायचे. कधी शाळेत जाऊन पोरांना शिकवायचं तर कधी कुठल्या तर एनजीओ जाऊन व्हिसिट करायची. इतर आयटी मंडळींसारखं विकेंडला 'बसणं' फारस रुचत नाही मला. आणि आज म्हणाल तर बाहेर कुठंतरी फिरायला जायचा किंवा एखाद पुस्तकं वाचायचा जाम कंटाळा आला होता मला. थोडंसं हलक फुलक काही तरी हवं होत. काय कराव काही सुचत न्हवत. याच विचारात बराच वेळ डोकं खाजवल्यानंतर, माझी अचानक ट्यूब पेटली, नाटक. यस. कित्येक वर्षे झाली होतीत मी नाटकाला हजेरी लावून. म्हटलं आज जायचचं. योगायोगान मस्त शो सापडला आणि तोही संध्याकाळचा. क्षणाचाही विलंब न करता बुकिंग केलं.
नाटकं - सही रे सही. ठिकाण - बालगंधर्व रंगमंदिर, पुणे.
या नाटकाबद्दल फार ऐकलं होत मी. अन खरं सांगू का? प्रत्यक्षात पाहिल्या नंतर कळलं, खरंच.. अप्रतिम. कला आणि मराठी रंगभूमीचे हे कलाकार आज नव्यान पहायला मिळाले मला, असं म्हटलं तरी वावग ठरणार नाही. आपण चित्रपट पाहतो, अभिनयाची, शूटिंगची, दिग्दर्शनाची, गाण्यांची अगदी मनापासून तारीफ करतो. पण हे सगळं अगदी लाईव्ह, डोळ्यांदेखत कधी पाहिलंय? नसेल... तर एकदा नाटक पहा. कुठंलही पहा. फक्त कथाच नाही तर त्यातला संवाद, संगीत, नेपथ्य, वेश-रंगभूषा आणि हो, प्रकाशयोजना. तुमच्या नजरेसमोर या सगळ्याची परफेर्क्ट सांगड घातल्या नंतर जे अफलातून सौंदर्य बाहेर पडत ना, ते असत नाटक. कड्क....
आजच्या नाटकाची कमाल म्हणाल, तर आपला हिरो, म्हणजे भरत जाधव, यांचा डबल नव्हे, ट्रिपल न्हवे तर चक्क चोब्बल रोल होता. हो. बरोबर वाचलत. एकच माणुस, चार वेगळ्या भुमिकेत एकाच वेळी स्टेज वर दिसतो. असं कस शक्य आहे पण? जादु तर न्हवती ना ती?.... कदाचित... होती ती जादू. कलेची जादू. कलाकारांची जादू. मराठी रंगभूमीची जादू. चार हजार एकशे अठरा वेळा केलेल्या त्या निरंतर तालमीची जादू. अन त्याला तितकाच, साजेसा असा, भरभरुन प्रतिसादपूर्ण प्रेम देणारी प्रेक्षक मंडळीची जादू. काय त्या टाळ्या... काय त्या शिट्ट्या.. काय तो वन्समोर... वाह्ह... तीन तास... एका वेगळ्याच आनंदात हरवलो होतो मी. खूप दिवसांनी मनसोक्त हसलो होतो मी. आणि हो, तीन तासासाठी का असेना पण रोजच्या त्या रोबोट आयुष्याला विसरलो होतो मी. सपशेल विसरलो होतो मी.
बऱ्याच लोकांचे सोशलमीडियावर नट-नट्या सोबतचे फोटो पहायचो ना मी, तेव्हा मला नेहमी वाटायचं. का काढत असतील बर हे लोक फोटो? मला त्यांच माहित नाही, पण आज, जेव्हा मी नाटक पाहिलं, तेव्हा मला वाटलं, बॉस... एक फोटो तर बनतोच. माझ्या प्रोफाइल वॉलवर लाईक्स साठी नाही, तर, त्या तीन तासात त्यांनी केलेल्या जादू साठी. त्यांच्या कलेनं, माझ्या मनात झिरपलेल्या त्या गोड आठवणींसाठी.... काढला मी फोटो. फक्त हिरो सोबत नाही, तर सगळ्या कलाकार मंडळींसोबत काढला. अगदी आनंदाने कैद केले मी ते क्षण माझ्या कॅमेरात. मजा आली.
अरे हो, मजेवरून आठवलं. गर्दी आणि गर्दीत केलेली धक्काबुक्की. आता तुम्ही म्हणाल, हि कसली आलीय मजा. हे तर इरिटेशन झालं. पण खरं सांगतो तुम्हाला, कधीतरी मुद्दाम जाऊन बघा गर्दीत. आपोआप, अगदी जादूसारखं, अंतराळी सरकत रहाल तुम्ही पुढे. मीही आज तशीच गेले. एरवी अशी गर्दी पाहिली, कि डोकं सटकायच माझं. अस वाटायचं श्वास गुदमरून मरतो का काय मी इथंच. पण आज... गर्दी तशीच असली, तरी माझं मन एका वेगळयाच विश्वात होत. गेले तिनं तास पहिलेल्या त्या कलेच्या नशेत होत म्हणा ना. त्यामुळं त्या गर्दीचा मला आज त्रास नाही झाला. उलट, कुतूहल वाटलं. एरवी माझ्या स्पेस मध्ये घुसली आहेत असं वाटणारी तीच माणसं आज मला एक आपलेपणाची भावना देत होतीत. मी वेगळं कुणी नसून त्यांच्यातलीच एक आहे, कदाचित हे जणू जाणवून देत होतीत आज.
असं काय वेगळं घडलं होत? कदाचित काहीच नाही. पण म्हणाल तर खूप काही, माझा नजरिया... आज तो थोडा वेगळा होता. नक्कीच वेगळा होता. कारण... माझं मन आज प्रसन्न झालं होत. कृत्रिमतेचा गंघ नसलेल्या, त्या तीन तासाच्या प्रयोगान, माझ्या रोबोट रुटीनची धूळ पुसली होती. कदाचित त्यामुळेच, आज मी माणसातल्या माणसाला पाहत होतो, कलेतल्या कलाकाराला दाद देत होतो आणि हो, माझ्यातल्याच निरागस मीपणाला, आज खूप वर्षांनी अनुभवत होतो मी.