प्रेम हे करायचं नसतं, ते आपोआप होत असत...
पण, आयुष्याचा गाडा ओढता ओढता, त्यात आपण इतके तल्लीन झालोय, की, कधी काळी, अलगत अन् निरागस पणे झालेलं ते प्रेम आज आपणच काळाआड लोटलय.
प्रेम... दुसऱ्या कुणावरच नाही, तर... आपल्या स्वतःवरच, आपल्या छंदांवरच आणि आपल्या व्यक्तिमत्त्वावरच...
जबाबदारीच ओझं आज इतक वाढलय, की नकळत जगण्यातली निरागसताचं हरवून बसलोय आपण. रोज १०-१२ तास ऑफिसकाम, आल्यावर घरकाम, अन् वीकएंड ला आराम, या चक्रा मध्ये इतके गुरफटलोय की, स्वतःला कुठे तरी हरवून बसलोय. डाएट च्या नावाखाली salad, gym यावर इतके पैसे उधळतोय कि सात्विकतेन अन् प्रेमानं बनवलेल ताज अन्न आणि कुटुंबात हसत खेळत उठणाऱ्या जेवणाच्या त्या पंक्ती, आज केवळ 'भारतीय संस्कृती' इथंवरच सिमित करुन बसलोय.
रिलॅक्सिंग च्या नावाखाली फेसबुक, इन्स्टाग्राम च्या स्टोरीज इतक्या स्क्रोल करतोय कि त्या बदल्यात, एखाद पुस्तकं वाचावं, सुरेख चित्र रेखाटाव, सहजच, म्हणून मैलभर भटकून यावं, कधी तरी बदल म्हणून स्विमिंग पूल च्या ऐवजी, गावाकडच्या नदीत, जुन्या मित्रांसह मनसोक्त डूंबाव, गिएर ची महागडी सायकल, पार्किंग मध्ये फक्त show piece म्हणून नाही, तर शाळा कॉलेजातली, जुनी-चेन तुटणारी किंवा पंक्चर होणारी, साधी सायकल मानून चार फेऱ्या मारून यावं, वेड लावणाऱ्या web series रात्र भर बघून काढण्या पेक्षा पहाटेचा सूर्योदय कुठल्या तरी गडावर ट्रेक करून बघून यावं... हे सगळं आज फक्त, जुन्या आठवणी बनवून ठेवलंय आपण.
झरझर मागें सरलेली वर्षं, पाहता पाहता मोठे झालेलो आपण, कधी काळी 'डब्बा झाला का ग आई?, उशीर होतोय गं शाळेला' असे बोलणारे आपण, आज या वळणावर येऊन पोचलोय, कि, आपल्याच मुलांच्या, शाळेतल्या वह्या पुस्तकातून आपलं बालपण शोधतोय. त्यांच्या नव्याने फुलणाऱ्या बालमैत्रीत आपले जुने मित्र शोधतोय, त्यांच्या hobby classes मध्ये आपले विस्मृतित गेलेले छंद न्याहाळतोय. गेले ते दिवस, असं म्हणून फक्त झुरत राहतोय. पण का? कुणासाठी? अन् कशासाठी?
आयुष्य फक्त एकदाच आहे. या आयुष्यातली माणसं पण एकदाच आहेत. पुनर्जन्म वगैरे काही असेलही, पण बघितलय कुणी? वेळ नाही, इच्छा नाही, म्हणून, भूतकाळात हरवलेले ते छंद, पुन्हा एकदा नव्याने सुरु करूया. सगळं समजून, उमजुन, थोडासा वेळ काढून, जगूया स्वतःसाठी... कपाटातलं पुस्तकं काढून वाचूया, कोपऱ्यातली वही पेन काढून लेखन करूया, अडगळीतील सायकल काढून थोड फिरून येऊया, social मीडिया च्या fancy festival wishes पेक्षा, स्वहस्ते कलकुसर् केलेलं ग्रीटिंग कार्ड बनवुया, फोन च्या virual गप्पांपेक्षा गल्लीतलि, जेवनानंतर ची शतपावली करूया, बॉलीवूड च्या रसिक बातम्यांपेक्षा स्वतः धुंद होऊन नाच करूया, शाळेतल्या सारखं समुहगीत का नसेना, पण, आपल्याच धुंदीत, कधी तरी हलकेसे सूर धरुया, सोबतीला बासरीचा वा सूरपेटीचा ताल देऊयात. सगळ करूया.. पण, स्वतःसाठी...
पुन्हा एकदा प्रेम करूया...
फक्त स्वतः वर... नव्या जोमाने, नव्या उमेदिने...
चला, प्रेम करूया...
© आराधना खोत